The Silent Treatment

In wereldpremière op het Film Fest Gent 2025 aanschouwde ik 'The Silent Treatment' van

Caroline Strubbe. Haar laatste film in de trilogie van The Lost Persons Area. Een film over rauwe emoties, geheimen, gedachten en relaties. De film werd kort ingeleid door de regisseuse waarbij ze aanhaalde dat er 17 jaar tussen de eerste en de laatste film zit. Ze haalde dan ook aan dat ze het een risico vond om voor zo'n periode dezelfde actrices en acteur te gebruiken. Dat het haar toch gelukt is om die visie te realiseren kan ik alleen maar toejuichen.

De DOP slaagt er in om veel emotie te steken in de beelden waardoor de emotie van de dialoog nog meer draagkracht krijgt. De flashbacks naar het verleden en het kiezen voor ruime shots bij o.a. Tessa's kamer en het zwembad, doen je nog meer inleven in de schrijnende situatie van de film.

Ondanks de serene en serieuze toon van de film werd ik toch vaak uitgetrokken. Enerzijds eens bijna lachwekkend net door wat te overdreven acteerwerk of geforceerd en gebrekkig engels. Anderzijds waren een aantal montage keuzes en slechte geluidsbewerkingen een grote invloed op de totaal belevenis. Zeker als je dialoog hoort in en uit faden komt dat amateuristisch over.

Het meest treffende is wel de onscreen présence van het duo Andrea (Diana Magdolna Kiss) en Tess (Kimke Desart). De verbolgen, doch moedige Andrea brengt samen met de onstabiele Tess is een pakkende weergave van een onbestaande moeder-dochter relatie. Het innerlijke trauma van Tessa met zeer zichtbare expressies staat dan weer in schraal contrast met het onbewogene van Szabolcs (Zoltan Miklos Hajdu) en werkt daardoor als iets enorm beklijvend door de spanning die ze creëeren.

De zelfzekerheid dat Caroline had om zo'n project tot een mooi einde te brengen moedig ik alleen maar toe. Heb ik nu door deze film zin om de twee andere films te kijken?

Heel eerlijk. Neen.

Er zit meer in het verhaal en in de regisseuse dan deze film dus ik kijk met open ogen naar een volgend werk van haar.